ජීවිතය සම්පූර්නයි

"හෙලෝ"

"අයියෙ මට පොඩි ප්‍රශ්නයක්... ඔයාව හම්බෙන්න පුලුවන්ද?"

"ඇයි නංගි මොකක්ද ප්‍රශ්නේ ඇයි ඔයා අඩන්නේ.."

"මම වෙලාව ඔයාට කියන්නම් මම දැන් තියනවා වෙනදා තැනටම එන්න"

දුරකතනය විසන්දි විය..

..........

ඇය මට මීට අවුරුදු 3කට කලින් මුන ගැසුනු යෙහෙලියකි..යෙහෙලියකට වඩා ඈ මට මගේම සොයුරියකට සම විය, මගේ මව තරම් නොවූවත් මා ගැන හොදින් හොයා බලන්නියක් විය.. මා සිතේ ඇය කෙරේ ආදරයක් තිබුනත් එය පැවසීමට මා පසු බැස්සේ ඇගේ මෙම ක්‍රියාවන් නිසාය... ඇත්තටම මා ඇයට ආදරය කලත් ඒ ආදරය තේරුම් කිරීමට මට අපහසුය... මා ඇදගන්නා සෑම ප්‍රශ්නයකටම පිලිතුරු ඈ සතු විය.. මගේ ජීවිතයේ මා කාටවත් නොපවසන සෑම සිද්දියක්ම ඈ දනී කොටින්ම මා ඈ ලග අඩාද ඇත... ඈ මගේ සෑම දෙයක්ම දනී මා අඩන විට හිනස්සන්නට මට තරහ ගිය විට මගේ තරහව නිවන්න මට දුකක් දැනුන විට මා සනසන්න කොටින්ම ඈ මටත් වඩා හොදට මාව දනී....

ඒත් ඈට සැමදා මට සොයුරියක වී සිටින්නට නොහැකි නිසාත් මා ඇයට මගේ ආදරේ නොකී නිසාත් දැනට අවුරුද්දකට පෙර ඇගේ නිවසින් ඇයට යෝජනාවක් ගෙන  ආවා.. ඈ මට ඒ ගැන පවසා මට තනියම ජීවත් වෙන්න කියා දී  මගෙන් දුරස් වෙන්නට විය.. මං ඒ ගැන සිතා ඇඩුවත් මා ඇයට ඒ බවක් ඇගවූයේ නැත... මා සැමදා ඇයට සිතින් ආදරය කලා තවමත් ඒ ආදරයේ වෙනසක් නැත..

......

අදට ඈ අන්තීමට මා සමග කතා කොට මාස 3ක් ආසන්න වෙයි... මොන දේ තිබුනත් මගේ උපන්දිනය දා ඈ පාන්දරම මට සුභ පතයි.. අවසන් වරට ඈ මට කතා කලෙත් මගේ උපන්දිනයට සුභ පතන්නය...

ඒත් ඇයි මෙයා අද අඩන්නේ. මම මහත් වූ අපහසු තාවයක පැටලිනි මා සමග කොපමන වලි දාගත්තත් මා කොපමන ඈට බැන්නත් ඈ කවමදාවත් අඩා නැත... මා බනින විට ඈ කරන එකම දේනම් බිම බලාගෙන සිටීමයි... ඒත් අද මොකද?

....
දුරකතනයට කෙටි පනිවිඩයක් පැමින දුරකතනය කෑ ගසන්නට විය.. තාමත් මගේ දුරකතනයේ තිබෙන්නේ ඈ වෙනස් කරන ලද දුරකතන නාදයන්ය ඒවා ඇසෙන සෑම විටම ඒ ලස්සන හුරතල් දෑස් මතක් වේ.. මගේ ඒකපාර්ශ්වීය ආදරය මතක් වේ එය වේදනවක් උනත් මං ඒ වේදනාවටද මහත් සේ ඇලුම් කලහ..

"ayye karadharayak nethnam maawa hawasa 4ta hambenna puluwandha?"
ඒ ඇගේ පනිවිඩයයි..

.......

"ඇයි මගේ ළමයෝ අඩන්නේ...."

"අරයාට මාව ගැලපෙන්නේ නෑලු එයා මාත් එක්ක තියන සම්බන්දේ නවත්තනවලු මට ගෙදරිනුත් බනිනවා යන්න තියන හැම තැනකම ගිහින් දැන් බෑ කියෝගන්නව කියලා හරියට නිකන් මම මෙයාව හොයාගත්තා වගේ..."

ඈ හොදටම අඩයි ඇගේ කදුලු මා තවත් අපහසු තාවයට පත් කරයි මා කවදාවත් ඈ අඩනවා දැක නැත ඉතින් ඈව සනසන්නට මා දන්නේ නැත ඒත් ඇගේ කදුලු මගේ හිතේ මහා දුකක් ඇති කරයි මමවත් නොදන්න දුකක්.. හිතා ගන්න බැරි දුකක්..

"අනේ ළමයෝ අඩන එක නවත්තන්න"

මා ඇගේ ඒ සුදු කම්මුල් වලින් ඇගේ මූන ඔසවන ගමන් ඈට පැවසීය මගේ ඇස්ද දැන් ටැප් එක ඇර ඇත ඈ ඒ බවක් නොදු‍ටුවාය... මා ඈව සැනසීමට මගේ ජීවිතේ පලවෙනි පාරට ඈව මගේ පපුවට තුරුලු කරගත්තෙමි ඈ පුදුම වී හිස ඔසවා බලන විට මගේ කම්මුල් දිගේ කදුලු බිදු ගලා වැටෙමින් තිබිනි මා කිසිදාක නොසිතූ ලෙස මා ඈ අසල අසරන විය මා මගේ හිත පාලනය කරගැනීමට සැරසෙද්දී ඈ මගේ කම්මුල්වල කදුලු පිසමින් මගේ දෑස් දෙස බලා සිටින්නට විය මා මෙච්චර කලක් හිතේ සගවාගෙන සිටි රහස එලිවෙන්නට යන බවක් මට දැනුන නිසා මා වහා එතනින් නැගිටින්නට විය...


හිත රවටා ගැනීමට තරම් කාලයක් මම බැස යන හිරු දෙස බලා සිටින්නට විය...
නැවත් මා ඈ අසලට ගොස් වෙනදා මෙන්ම ඈ අසලින් ඉදගතිමි.. ඈ මගේ අතින් අල්ල සමාව අයදින්නට විය

"ඇයි ළමයෝ මගෙන් සමාව ඉල්ලන්නේ මම ඔයා මට කරපු වරද මොකක්ද මගෙන් සමාව ඉල්ලන්න තරම්"

නැවත ඇගේ දෑස දෙස මගේ දෑස් යොමු විය ඒ ආදරය පිරුනු හුරතල් දෑස් මගෙන් මොනාවාද ඉල්ලනවා මෙන් මට දැනිනි...

"ළමයෝ අපි පොඩ්ඩක් ඇවිදිමුද වෙරල දිගේ?"

ඇයද එයට කැමති විය අප දෙදෙන නැවත් පෙර ලෙසම විහිලු කරමින් වෙරලේ ඇවිදින්නට විය ඒත් මගේ හිත මට මෙල්ල නොවන බවකි... දෙවන පාරටද ඈව මගේ ජීවිතය මගෙන් ඈත් කරන්නට එපායැයි සිත කෑ ගසන්නට විය.. දෙදෙනාම ඇවිද ගෝස් වෙනදා අපි නැවත හැරෙන තැනටම පැමිනියෙමු... ඈත ක්ෂිතිජයේ හිරු ගිලෙමින් පවතී ඒ රත් පැහැ හිරු කිරන ඇගේ මුහුනේ දැවටී ඈව තවත් ලස්සන කරයි...  එය තවත් මාව අසරන කරයි...

අවසානයේදී මා තීරනයකට එලබිය ඈ අකමැති වූවත් ඈට මගේ ආදරය ප්‍රකාශ කිරීමට හිත දෛර්ය කරගෙන ඇගේ අතකින් අල්ලා ඈ මා දෙසට හරවා ගත්හ.....

බෝනික්කියක් මෙන් ලස්සන රවුම් ඒ ඇස් වලින් මා දෙස පුදුමයෙන් මෙන් බලන්නට විය..
මගේ තොල් කාන්තාරයකදී මෙන් වියලී ගොසිනි, පපුවේ බෝම්බ පුපුරනාවක් මෙනි, කීමට දහසක් දේ තිබුනත් මා ගොලුය එහෙත් හිත දගලයි... අවසානයෙ මා ඇගෙ රෝස පැහැ කම්මුල් මගේ දෑතින්ම අල්ලා ඇගේ මුහුනට සමීප විය.. වෙන්නේ කුමක් දැයි දැනගෙන මෙන් ඈ දෑස පියාගත්හ...  කීමට ඇති සියලු දේ ඇගේ ඒ සොදුරු නලල් තලයේ තැන්පත් කලෙමි.. මගේ ආදරය එකදු වචනයක්වත් නොපවසා ඇයට දැක්වීමට මා සමත් විය කොපමන වෙලාවක් එසේ සිටියාදැයි මට මතක නොවීය මා නැවත් පියවි සිහියට එන විට ඈ ලැජ්ජවෙන් මා දෙස බලා සිටින්නට විය

"ඇයි මහත්ත්යෝ මෙච්චර ආදරයක් හිතේ තියාගෙන මට නොකීවේ"

ඒ ඇගේ ප්‍රතිචාරයයි...

ඉන් එහාට මගේ ජීවිතය සොඳුරු දේවදූතිකාවක් සමග සතුටෙන් ගෙවීමට තරම් වාසනාවන්ත බව දැනී මා සතුටින් ඉපිලෙන්නට විය...
අද මගේ ජීවිතය සම්පූර්නයි..